به گزارش خبرنگار سرویس سلامت تعامل، دکتر سیدابراهیم متولیان سرپرست تیم جراحی با اعلام خبر فوق به خبرنگار ما افزود: بیمار که مردی میانسال و از شیعیان عراق بود ، چند ماه قبل با عارضه دردهای شکمی و اختلال در سیستم گوارش به پزشکان متخصص در کشور عراق مراجعه و در نهایت پس از تشخیص این تومور عظیم‌الجثه به ایشان گفته می‌شود برای جراحی و خارج کردن آن به یکی از کشورهای اروپایی سفر کند چرا که ریسک این عمل‌ها معمولا بالاست و احتمال فوت بیمار وجود دارد و شرایط خدمات درمانی پس از عمل نیز بسیار حائز اهمیت است.
دکتر متولیان افزود: بیمار مذکور در نهایت به دلیل علاقه به انقلاب اسلامی به کشورمان سفر و پس از تحقیق به بیمارستان بقیه‌الله(عج) وابسته یه سپاه پاسداران مراجعه می‌کند و در نهایت با لطف حق‌تعالی این جراحی پیچیده در نهایت دقت انجام شد و بیمار در حال حاضر در وضعیت مناسبی بسر می‌برد و در حال حاضر آزمایشات پاتوبیولوژی بر روی تومور در حال انجام است .
ایشان در خاتمه ابزار کرد:خوشبختانه پس از انقلاب اسلامی و با تلاش متخصصان داخلی روند توسعه گردشگری پزشکی از کشورهای منطقه به کشورمان رشد قابل ملاحظه‌ای پیدا نموده است و باید با همت مسئولان امر در نظام سلامت این پدیده را گسترش داده و تقویت نمود.
برای دیدن فیلم در لیگ زیر کلیک کنید
http://shirazpanel3d.persianblog.ir/post/3/
گروهی از دانشمندان آمریکایی موفق شدند با ابداع شیوه‌ای جدید و با تزریق مستقیم اکسیژن به خون، انسان را در مواقع بحرانی، بدون تنفس، زنده نگه دارند.
تصور کنید مصدومی را در شرایط اورژانسی که ریه‌اش آسیب دیده، یا راه نایش کاملا بسته شده و توانایی تنفس ندارد. اتصال مصدوم به ماشین تنفس (ریه مصنوعی) تنها راه حل در این شرایط است. اما حالا یک گروه از محققان راه حل مناسبی برای این شرایط اضطراری یافته‌اند: تزریق مستقیم اکسیژن به خون انسان.
به گزارش ساینس دیلی، این دستاورد مهم می‌تواند به متخصصان کمک کند در طول عمل‌های جراحی پیچیده یا مواقع بحرانی بدون استفاده از ماشین تنفس، بیمار را برای مدت 30 دقیقه زنده نگه دارند. دکتر جان خیر (John Kheir) و همکارانش در بیمارستان کودکان بوستون، برای این کار، با استفاده از امواج صوتی، مولکول‌های اکسیژن را در لایه‌ای بسیار نازک از سلولهای چربی (پپتید) قرار می‌دهند و محلول این ماده را مستقیم به خون تزریق می‌کنند.
به این ترتیب و با اکسیژن‌رسانی سریع به خون، بیماران در شرایط خاص تا نیم ساعت پس از قطع تنفس زنده می‌مانند و متخصصان این فرصت را دارند تا وضعیت بیمار را با استفاده از این زمان اضافه کنترل کنند و به ثبات برسانند. مرگی که انگیزه شد دکتر خیر در سال 2006 در بیمارستان کودکان بوستون مشغول رسیدگی به وضعیت دختربچه‌ای بود که در اثر ذات‌الریه شدید و آسیب ریه‌هایش سطح اکسیژن خونش به شدت افت کرده بود. با وجود تلاش پزشکان، این کودک پیش از آن‌که تیم پزشکی بتواند او را به ماشین قلبی-تنفسی وصل کند، از دنیا رفت. مرگ این کودک انگیزه‌ای شد برای دکتر خیر تا به فکر روشی جایگزین و البته سریع برای اکسیژن‌رسانی به بیمارانی با چنین شرایطی باشد. البته تزیق اکسیژن خالص گازی به جریان خون 100 سال پیش مورد آزمایش قرار گرفته بود و از آن‌جایی که این کار باعث تولید گازهای خطرناک در رگها می‌شد، این تجربه با شکست مواجه شده بود.
بنابراین بیشتر تحقیقات دکتر خیر بر روی امکان استفاده از ماده‌ای که بتواند اکسیژن را در خود ذخیره سازد و در رگها آزاد کند، متمرکز شد. استفاده از ذرات پپتید با میانگین اندازه 2 تا 4 میکرومتر و قرار دادن مولکول‌های اکسیژن در میان این میکرومولکول‌ها با استفاده از امواج صوتی، و در نهایت ایجاد محلولی از این ترکیب میکرومولکولی، قدم‌های بعدی دکتر خیر و همکارانش بود. « ما خون یکدیگر را می‌گرفتیم و پس از اکسیژن‌زدایی در لوله آزمایش می‌ریختیم. وقتی ترکیب اکسیژن را به لوله آزمایش اضافه می‌کردیم، خیلی سریع خون آبی‌رنگ بدون اکسیژن به رنگ قرمز تغییر رنگ می‌داد و این نشانه موفقیت‌آمیز بودن تحقیقات ما بود.» دکتر خیر این‌چنین فاز اولیه تحقیقات گروهش را تشریح می‌کند. در سال‌های بعد، این گروه تحقیقاتی با آزمایش‌های مختلف اندازه ذرات برای بالا بردن میزان کارایی و همچنین تزریق ایمن این محلول به خون را بهینه کردند.
هنگامی که این مایع به حیواناتی با سطوح پایین اکسیژن خون تزریق شد، خون آنها طی چند ثانبه به حالت عادی بازگشت. همچنین هنگامی که مایع به حیواناتی که راه نایشان کاملا بسته شده بود و قادر به تنفس نبودند، تزریق شد، آنها تا 15 دقیقه زنده ماندند و به این ترتیب این آزمایش‌ها از فاز حیوانی هم موفق بیرون آمدند. و در نهایت هنگامی که این شیوه بر روی انسان آزمایش شد، اثر اکسیژن تقریبا تا 30 دقیقه در بدن باقی ماند؛ اگرچه تزریق آن برای مدت طولانی‌تر می‌تواند به خون بیمار صدمه بزند. به گفته دکتر خیر، این روش جایگزین اکسیژن کوتاه مدت و راهی برای تزریق ایمن اکسیژن برای حمایت از بیماران در طول دقایق بحرانی است و چون این مایع قابل‌حمل است می‌تواند از سوی پزشکان و امداگران در مواجهه با شرایط اضطراری مورد استفاده قرار گیرد.
1ـ اصلاح نکردن انسدادهای مکانیکی در حین عمل جراحی:
چنانچه قبل از عمل، بزرگی شاخک‌های بینی یا انحراف تیغه بینی وجود داشته باشد، جراح باید تلاش کند این موانع به ظاهر مختصر را هم برطرف کند. با توجه به اینکه بینی با عمل جراحی معمولا کوچک‌تر می‌شود، چنانچه مانعی از قبل وجود داشته و انسداد هم ایجاد نکرده است را برطرف نکنیم، وقتی بینی جمع‌تر شد این مانع به ظاهر بی‌اهمیت باعث انسداد مسیر تنفسی می‌شود.
2ـ تورم مخاط داخل بینی:
چنانچه به دلیل سینوزیت مزمن یا آلرژی شدید مخاط داخل بینی متورم باشد، ممکن است باعث انسداد تنفسی شود.
3 ـ چسبندگی‌های داخل بینی:
اگر جراح داخل بینی را زیاد دستکاری کند، باعث زخمی‌شدن مخاط بینی می‌شود. اگر مخاط زخمی‌شده در مجاورت یکدیگر قرار گیرند هنگام ترمیم به یکدیگر می‌چسبند و راه داخل بینی را تنگ می‌کنند.
4 ـ تنگ کردن بیش از حد سوراخ‌های بینی.
5 ـ برداشتن بیش از اندازه از غضروف‌های نوک بینی:
این امر منجر به تنگی مدخل بینی می‌شود.
اگر جراح بینی از تجربه کافی برخوردار نباشد، علاوه بر مختل شدن عملکرد بینی، این احتمال وجود دارد که ظاهر بینی فرم مطلوب و مورد نظر را پیدا نکند و به شکل نامطلوبی درآید. این شکل‌های نامطلوب و دلایل آن عبارتند از:
غیرقرینه بودن سوراخ‌های بینی
اگر به سوراخ‌های بینی فردی که عمل نکرده بنگریم معمولا 2 سوراخ بینی دقیقا عین هم نیستند، اما فردی که عمل می‌کند بعد از عمل انتظار دارد که سوراخ‌ها کاملا قرینه باشند. جراح طی عمل باید تلاش کند که میزان غیرقرینگی را برطرف کرده و تا آنجا که ممکن است آن را اصلاح کند.
کاهش حس بویایی
پایانه‌های اعصاب بویایی در سقف حفره داخل بینی قرار گرفته‌اند. این ناحیه طی عمل زیبایی بینی معمولا دستکاری نمی‌شود، بنابراین احتمال آسیب دیدن حس بویایی بعد از عمل جراحی وجود ندارد، مگر در 2 حالت:
حالت اول: اینکه فردی که تحت عمل جراحی قرار گرفته است از قبل مبتلا به پولیپ وسیع و منتشر بینی بوده است و همزمان با عمل زیبایی تحت عمل پولیپکتومی نیز قرار گرفته باشد. با توجه به اینکه ممکن است پولیپ‌ها در قسمت نزدیک به سقف حفره بینی قرار گرفته باشند، برداشتن آنها و دستکاری آن قسمت ممکن است منجر به آسیب دیدن پایانه‌های بویایی شود. اگر فردی مبتلا به پولیپ وسیع بینی باشد، بهتر است ابتدا در یک عمل مجزا پولیپ‌ها برداشته شوند و سپس با فاصله چند ماه بعد تحت عمل زیبایی بینی قرار گیرند.
حالت دوم: اگر به دلایلی که قبلا ذکر شد فردی در اثر عمل زیبایی بینی به درجاتی دچار انسداد بینی شود به همان میزان نیز دچار کاهش حس بویایی می‌شود، زیرا برای اینکه بتوانیم بویی را حس کنیم باید مولکول‌های فرار آن ماده بتوانند از طریق بینی خود را به پایانه‌های اعصاب بویایی برسانند. چنانچه بینی مسدود باشد این مولکول‌ها قادر نیستند وارد بینی شوند تا بتوانند اعصاب بویایی را تحریک کنند.
محققان دانشگاه ورمونت موفق به کشف دو پروتئین جدید در سلولهای قرمز خون شده اند که می تواند وجود دو نوع جدید از گروه خونی قابل آزمایش را به اثبات برساند.
به گزارش شیراز تجارت به نقل از مهر، این کشف جدید از آن جهت پراهمیت است که می تواند خطر انتقال گروه های خونی ناسازگار را در میان ده ها هزار انسان کاهش دهد.
اما نکته جالب توجه درباره کشف جدید این است که این دو نوع جدید گروه خونی می تواند تعداد کلی گروه های خونی شناخته شده را به 32 برساند. در واقع به جز گروه های A، B، AB و O گروه های خونی دیگری نیز وجود دارند که به نسبت این چهار گروه کمیاب ترند و معمولا نام افرادی را به خود می گیرند که در بدن آنها جاری بوده و سپس کشف شده اند.
این گروه های خونی نادر از قبیل گروه های "جونیور" یا "لانگریز" به واسطه وجود گروه های ویژه از آنتی ژنها شناسایی می شوند و بسیاری از آنها از قبیل گروه های خونی Kell و MNS با گروه های خونی A یا O همخوانی و سازگاری دارند.
اما کشف گروه های خونی جدید معمولا امری بسیار نادر است، کشف آخرین نمونه جدید گروه خونی به بیش از یک دهه پیش باز می گردد، از این رو کشف دو گروه خونی به صورت همزمان رویداد بسیار مهمی به شمار می رود.
بر اساس گزارش نیوساینتیست، گروه های خونی "جونیور" و "لانگریز" به ویژه در شرق آسیا و در ژاپن فراوان دیده می شود به صورتی که به گفته دانشمندان بیش از 50 هزار ژاپنی از گروه خونی "جونیور منفی" برخوردارند و به این واسطه دچار مشکلات انتقالی خون و یا ناسازگاری مادر با جنین هستند.
